Depresja chorobą cywilizacyjną
Depresja to poważne zaburzenie psychiczne, które charakteryzuje się długotrwałym i poważnym obniżeniem nastroju. Główne emocje, które czuje dana osoba to smutek i pesymizm. Chory człowiek nie potrafi odczuwać przyjemności i radości. Nie każde obniżenie samopoczucie jest depresją. Jeśli jednak taki stan trwa dłużej niż dwa tygodnie i ma poważny wpływ na codzienne życie (praca, relacje, życie seksualne i proste codzienne czynności), można podejrzewać depresję.
Depresja to choroba cywilizacyjna naszej ery. WHO (Światowa Organizacja Zdrowia) twierdzi, że w ciągu całego swojego życia choruje na nią nawet kilkanaście procent populacji. W samej tylko Polsce cierpi na nią 1,2 mln osób!
Najczęściej jest ona diagnozowana u osób między 20, a 40 rokiem życia, jednak jest coraz częstsza wśród nastolatków, a nawet dzieci, które zmagają się z długotrwałym obniżeniem nastroju. Część pacjentów cierpi z powodu pełnowymiarowej depresji, inni natomiast zgłaszają problemy z powodu jednego lub kilku charakterystycznych dla niej objawów. Choć można i trzeba ją leczyć – tak farmakologicznie, jak i poprzez psychoterapię – wciąż tylko połowa ze zdiagnozowanych pacjentów otrzymuje właściwą pomoc medyczną i psychologiczną.
Czytaj także: Reguła wahadła – skrajności, w które wpadamy podczas pracy nad sobą
Nie tylko smutek – objawy depresji
Człowiek jest połączeniem ciała i psychiki. Depresja, choć jest zaburzeniem psychicznym, oddziałuje także na sferę fizyczną. Poniżej najbardziej charakterystyczne objawi tej choroby:
Sfera emocjonalna
Utrata poczucia radości i umiejętności odczuwania przyjemności, długotrwały smutek, poczucie pustki i bezsensu, zobojętnienie. Czasami dana osoba zamiast apatii ma drażliwy nastrój, staje się impulsywna i ma problemy z panowaniem nad uczuciami.
Częstym objawem związanym z emocjami jest lęk uogólniony, który nie dotyczy czegoś konkretnego, a pacjent twierdzi, że czuje go w jakiejś części ciała, np. w brzuchu lub klatce piersiowej.
Sfera myśli
Osoba cierpiąca na depresję patrzy na świat przez pryzmat pesymizmu. Traci wiarę w siebie i innych, przyjmuje fałszywe sądy odnośnie rzeczywistości, nawet jeśli przeczą im fakty. Często czuje poczucie winy, bycia skazanym lub potępionym.
Chory traci także chęć do życia. Mogą pojawić się myśli pełne rezygnacji, myśli samobójcze a w konsekwencji próby odebrania sobie życia.
Sfera działania
Człowiek w depresji charakteryzuje się zwykle biernością. Może mieć problemy ze wstaniem z łóżka i podjęciem codziennych czynności związanych z ubraniem się i higieną. Zwykle czuje ciągle zmęczenie.
Czasami pojawiają się zaburzenia koncentracji, problemy z zasypaniem, zmniejszenie apetytu – lub przeciwnie nadmierne objadanie się. Chory może odczuwać spadek libido, a kobiety zaburzenia w cyklu miesięcznym.
Różne oblicza depresji
Depresja nie zawsze wygląda tak samo. Zależnie od jej objawów, intensywności odczuwania nieprzyjemnych uczuć oraz długości jej trwania, można wyróżnić kilka jej rodzajów. Znajomość typu depresji jest ważna w ustalaniu procesu leczenia. Wyróżniamy następujące rodzaje:
- melancholiczna typowa – charakteryzuje się długotrawle obniżonym nastrojem niezależnie od okoliczności;
- atypowa – objawy takiej depresji są odwrócone względem typowych: pojawia się objadanie, nadmierna senność, czy impulsywność;
- krótkotrwała nawracająca – obniżony nastrój pojawia się regularnie, np. raz w miesiącu i trwa przez kilka dni;
- sezonowa – wynika z pory roku i braku światła słonecznego. Skutkuje to brakiem energii, sennością, apatią, często łączy się z objadaniem;
- depresja o przebiegu przewlekłym (dystymia) – to przynajmniej dwuletnie obniżenie nastroju, ciągły smutek, zmęczenie i poczucie nieradzenia sobie z życiem;
- reakcja na żałobę – taka depresja trwa do dwóch miesięcy. Jeśli żałoba nie ustępuje należy zgłosić się po pomoc do specjalisty;
- poporodowa – może dotknąć kobiet, które urodziły dzieci, a jej objawy pojawiają się między pierwszym, a szóstym miesiącem od narodzin;
- depresja w wieku starszym – obniżenie nastroju łączy się z upośledzeniem procesów poznawczych i ogólnym pogorszeniem zdrowia i sprawności;
- maskowana – przykrywa inne zaburzenia lękowe lub nadużywanie substancji psychoaktywnych
- psychotyczna – w tej postaci negatywne myśli sięgają urojeń: chorzy mogą słyszeć głosy;
- lękowa – bardzo silny niepokój połączony z pesymizmem i czarnowidztwem.
Przyczyny depresji
Tak jak każde zaburzenie psychiczne tak i depresja nie jest spowodowana przez jedną konkretną przyczynę. Czynników, które na nią wpływają, a co za tym idzie – teorii o jej powstawaniu jest wiele. Na pewno wpływ mają biologia i psychika danego człowieka oraz środowisko, w którym żyje.
Wśród przyczyn biologicznych należy wymienić: genetykę, zmiany w mózgu, ogólną sprawność fizyczną i zdrowie – inne choroby mogą wpływać na rozwój depresji.
Źródła psychiczne to przede wszystkim trudne wydarzenia z przeszłości, wystawienie na nadmierny stres oraz problemy w relacjach z drugim człowiekiem.
Nie bez wagi są także przyczyny społeczne, takie jak: utrata pracy, bieda, samotność, emigracja i inne trudne wydarzenia, na które jednostka często nie ma wpływu.
Niezależnie od jej rodzaju i przyczyny powstawania można i trzeba ją leczyć łącząc psychoterapię z farmakoterapią.
Czytaj także: Boję się, lękam się – co to jest lęk i zaburzenia lękowe
Źródła: mp.pl, forumprzeciwdepresji.pl, allecco.pl
